Artikel: Verwondering in Schoonheid
Tentoonstelling “Verwondering in Schoonheid” van 8 oktober t/m 8 november in Galerie Delfi Form.
Drie kunstenaars Karin van de Walle, Ger Stallenberg en Marianne Benkö zijn bij deze tentoonstelling betrokken. Deze kunstenaars zijn samengebracht onder de noemer van schoonheidsbeleving van uiteenlopende aard. De verschillen lopen uiteen van uitbundig expressief tot ingehouden realistisch. De achterliggende gedachte bij deze tentoonstelling is dat verschillende stijlen en technieken hetzelfde kunnen beogen.
Twee verschillende schilderkunstige benaderingen en een beeldhouwkundige benadering van mystiek
Het realistische werk van Ger Stallenberg combineert heel goed met de meer abstracte werken van Marianne Benkö. Duidelijk is dat beide kunstenaars het landschap verbeelden op eigen wijze, maar met eenzelfde idee over schoonheid in de natuur die werkzaam is door een samenspel van licht, schaduw en structuren. Het is een soort schoonheid die schuil gaat achter de zichtbare structuren van vegetatie, landschapsformaties en lichtval. De waarneming van de kunstenaars schijnt gericht op een werkelijkheid die door iedereen gezien kan worden maar zich onderscheid door het verbeelden van een wonderlijke schoonheid die in essentie een mystieke dimensie oplevert. In de beelden van Karin van de Walle wordt deze mystieke dimensie vertolkt met beelden waarin de anima zichtbaar wordt.
Ger Stallenberg als magisch-realistisch schilder van de hemel op aarde
Met een fijne glaceertechniek probeert Ger Stallenberg steeds opnieuw bij die essentie te komen en moet daarbij de clou vinden die het geheim van het magnifieke kan ontrafelen. Door een reconstructie van het alledaagse waarnemen slaagt hij erin degene die het schilderij bekijkt te overtuigen van een realistische weergave van een landschap dat je kent, al is het evengoed een paradijselijk landschap. De kunstenaar zegt, als het ware, dat het paradijs zich onder onze voeten bevindt. De hemel is op aarde, of om met Spinoza te spreken: het goddelijke is in de wereld. We kunnen het in onze eigen omgeving ervaren als we er oog voor hebben.
Marianne Benkö als expressionistisch schilder en wever van natuurbelevingen
De benadering van Marianne Benkö is een tegenovergestelde benadering. Zij werkt minder primair vanuit de waarneming van het kijken en meer vanuit de waarneming van het gevoel en de intuïtie gemaakt. De landschappen en de natuur zoals die zich aan de kunstenares voordoen, onthullen bovennatuurlijke samenhang in de gevarieerde verschijningsvormen. De expressie hiervan als een vorm van emanatie brengt zij als een abstractie die grenst aan figuratie. Een door haar geschilderd of geweven landschap oogt in eerste instantie abstract maar in de herkenning wordt al snel een landschap of elementen uit de natuur zichtbaar. Het weefkleed “Seizoenen” is een mooi voorbeeld van de verwevenheid van natuurlijke elementen. Het weefkleed kan gezien worden als een zee met een uitwaaierende waterstroom; het kan gezien worden als een voorstelling waarin een boom met uitwaaierende takken en bladeren te zien is; en het kan gezien worden als een zanderig heuvellandschap.
Karin van de Walle als expressionistisch beeldenmaakster van de anima
Keramiek is een prachtig materiaal om kleur en vorm te combineren. Karin van de Walle benut deze mogelijkheden tot in de puntjes en na decennia beelden van vrouwfiguren te hebben gemaakt, lijkt voor haar geen beperking mogelijk. De enige beperking die zij zich oplegt is de beperking tot het schone geslacht, die we in vele hoedanigheden kunnen aanschouwen. Schwung is een term die alle beelden met elkaar gemeen hebben. Het karakter wordt uitgebeeld in houding en keuze voor attributen zoals schoenen, haartooi, top of legging. Afgezien van portretten die ze maakt, hebben de staande vrouwfiguren geen nadrukkelijke gelaatskenmerken. Het universele karakter van de vrouwfiguren komt tot uiting in de zichtbare energie die ze als voortbrengers van de mensheid vertolken. De beelden nodigen uit tot conversatie vanwege de attributen waarmee de vrouwfiguren ‘aangekleed’ zijn en de pose die de figuren aannemen. Het zijn beelden voor mensen die de emancipatie voorbij zijn en niet terugschrikken voor uiterlijke expressie van innerlijke energie waarin de anima tot leven komt. Karin van de Walle heeft een heel nieuw oeuvre geschapen voor wat vroeger feeën en nimfen werden genoemd. Door alle tijden heen en in alle gewesten heeft de anima vorm gekregen in beelden die allerlei eigenschappen verbeeld die met het vrouwelijke in verband kunnen worden gebracht. De anima is volgens Emma Jung een natuurwezen waarin allerlei projecties levend gehouden worden, zoals dat van de Grote Moeder, de liefdesgodin, de verleidster, de vertolker van het irrationele enz.