Kunstenaar: Adolfo Ramon

Ramon schildert verstilde composities

De schilder Adolfo Ramon (1947, Spanje) woont, na vele jaren in Nederland te hebben gewoond, in Spanje in het middel hoog gebergte van de Pyreneeën in een huis dat uitzicht biedt over het Spaanse landschap. Het is een boerenhuis uit de XVIIe eeuw. Op zijn 14e is hij toegelaten aan de Vrije Academie Barreira en 2 jaar later tot de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten San Carlos. Na verhuizing naar Nederland rondde bij zijn studie af aan de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten in Den Haag. 
Inmiddels woont en werkt hij weer volledig in Spanje.

Ramon zegt het volgende over zijn benadering van de schilderkunst:

“Bij de continue dialoog met jezelf tijdens het schilderen, stel je jezelf vele vragen. In mijn geval, als ik een stilleven voor me heb staan, of het nu door mijn eigen handen gecomponeerd is op een tafel of dat het me in een andere hoek heeft verrast, luidt één van de eerste vragen: wat is het dat het zo mooi maakt: het licht, de vormen, de kleur, de tussenruimten? En als ik mijzelf antwoord geef, komen er nieuwe vragen naar boven: zou het nog steeds zo mooi zijn als ik de plaatsing van de voorwerpen zou veranderen, of, als ik het zou zien met een ander licht; wat geeft het de breekbaarheid die het nu heeft?

Op het doek kun je de ‘boodschap’ van het stilleven veranderen door te spelen met de kleuren, de vormen, de tussenruimten en de compositie. Wat feitelijk noodzakelijk is, is dat de ontmoeting (tussen kijker en stilleven) op een of andere manier indruk maakt. Allemaal verplaatsen we bijna dagelijks voorwerpen van de ene plaats naar de andere. Van de kast naar de tafel; van de tafel naar de keuken, zonder erbij stil te staan hoe mooi de voorwerpen kunnen zijn onder een bepaald licht. Tegen een donkere of lichte achtergrond, naast die en die vorm of kleur... In elke omgeving spreken ze op een of andere manier, maar meestal luisteren we niet naar ze. Daarom geloof ik, zonder verwaand te willen overkomen, dat wij schilders de ogen van de mensen zijn. Wij kiezen de voorwerpen uit, we isoleren ze door ze uit de anonimiteit te halen, en we presenteren ze door er met de vinger naar te hebben gewezen. En dan kunnen we vol trots zeggen: “kijk!...”. Maar eigenlijk is het iets anders geworden. Het is nooit een kopie van de werkelijkheid. Op de schildersezel, of hangend aan de muur, is het een ding op zich. Een ding dat niet moet worden beoordeeld naar zijn gelijkenis met de realiteit, maar naar zijn eigen waarde: zijn nieuwe identiteit”.

Tentoonstellingen Galerie Delfi Form: 2014, 2011, 2008, 2003, 2020, 2022

Boek: Adolfo Ramon: Confessiones, 2004