Kunstenaar: Marc Vellay

Beelden van Marc Vellay zijn opgenomen in de tentoonstelling "Rituelen" van 9 september t/m 18 november 2012 in het Stedelijk Museum Zwolle. De tentoonstelling 'Rituelen' is samengesteld door curator Wim van der Beek. De beelden zijn opgesteld in de museumtuin en binnen in de hal.

In galerie Delfi Form zijn de beelden van Marc Vellay opgenomen in de duotentoonstelling met Henk van Vessem onder de titel: "Uitgeleend aan de tijd" van 9 september t/m 20 oktober, 2012.Voor deze tentoonstelling is een boek gemaakt met een inleiding van Wim van der Beek, getiteld: "Het geheugen van de engel".

Marc Vellay maakt beelden van mensfiguren in een geabstraheerde stijl waarbij figuren solitair en in gezelschap worden uitgebeeld. Een gelijkende anatomie is ver te zoeken. De beelden vertolken een klassiek-moderne schoonheid en vertellen een verhaal dat de vorm van de constructie overstijgt. De beelden tonen de geraamte van gedachten, gevoelens en bewegingen in hun essentie. Als een tekenaar construeert Vellay zijn beelden met vloeiende lijnen en een open structuur. Menig monumentaal beeld van Vellay heeft een plaats gevonden in stadsparken in Frankrijk.

In de schaduw van Fukushima' tentoonstelling 8 september t/m 18 november

De tsunami die in maart 2011 grote verwoestingen aanrichtte in Japan heeft Marc Vellay direct aangezet tot bezinning en verwerking van het leed dat uit de ramp voortkwam. 
Het geweld van de vloedgolf was 'life' op televisie te zien en leverde indrukwekkende en verschrikkelijke beelden op. De mens blijkt in zulke rampen nietig en onderworpen aan de wetten van de natuur. De vloedgolf raakte de mensen tot in de kern van hun bestaan. 
Veel mensen moesten onder ogen zien dat er niets meer over was van alles wat van belang kon zijn: familie, vrienden en een hele geschiedenis van leven. Slechts chaos overleefde in de meest zwaar getroffen gebieden. 
De orde die in de cultuur van mensen besloten ligt, transformeerde in één klap tot de entropie die in de natuur besloten ligt. 
In het wereldnieuws verdringt de ene ramp de andere en zijn de getroffen gebieden snel uit het geheugen verdwenen, zeker hier in het betrekkelijk veilige Europa. Toch is een dergelijke ramp niet ondenkbaar in Europa. Echter: net als bij rampen, ver weg van het bed, is menselijk leed snel naar de achtergrond verdrongen, zeker als de veiligheid in de eigen omgeving gewaarborgd lijkt. 
Vellay heeft met het vervaardigen van de Fukushima beelden een manier gevonden om te beschrijven wat de mens rest na een dergelijke fatale ramp en dat zonder de negatie van onmacht en radeloosheid. 
Hij heeft zich als kunstenaar; als intermediair en als mens ingeleefd in het gebeurde en de gevolgen voor de individuele burgers: het onbeschrijfelijke leed van een individu dat alleen en gedesoriënteerd achterblijft in een omgeving waarin orde vervangen is door chaos. De beelden die uit deze inleving ontstaan zijn, geven op een directe wijze weer wat rest: radeloos overlevende zijn, na een alles vernietigende ramp. De vragen die opgeroepen worden zijn veelsoortig: hoe de mens weer verder kan leven; hoe de natuur zich reorganiseert en cultuur zich weer opnieuw vestigt. Maar bovenal blijft de vraag wat nodig is voor een 'beschadigde geest' om weer tot leven te kunnen komen. 
Wat de natuur achterliet in gigantische schroothopen is misschien symbolisch op te vatten als de puinhopen die in de zielen van de overlevenden postvatten. Er ligt hier een paradox besloten in die zin dat met de destructie grenzen vervagen tussen mens en omgeving; mens en materie; lichaam en geest; schaduw en licht; zijn en niet-zijn. 
Met groot inzicht heeft Vellay beseft dat in de harde werkelijkheid van de grote schroothopen ook de hoop besloten ligt, zoals entropie in de natuur besloten ligt. De natuur heeft zich herschikt, en tegelijkertijd grenzen vervaagd en materie onderdeel laten zijn van het leven. 

In de beeldenserie: "In de schaduw van Fukushima" worden de talloze vragen in de zoektocht naar antwoorden als één onlosmakelijk geheel gezien De meest voor de hand liggende oplossing vond ook Marc in de steun die mensen in dergelijke situaties van en voor elkaar hebben. Mensen die elkaar kennen in het universele leed en zonder verschil in aanzien des persoons een schouder reiken. 
De beelden die mensen samen uitbeelden, laten de ontroering; het gedeelde verdriet en de kracht zien die mensen daardoor weer kunnen vinden voor het herstel van de fysieke en mentale geschondenheid. 
De beelden getuigen van respect voor de medemens en zijn kwetsbare positie als verlies van bezittingen en persoonlijkheid aan de orde is. 
De beelden die Fukushima in herinnering houden zijn van niet te onderschatten waarde omdat het laat zien hoe enorm het lijden kan zijn en hoe enorm ondersteunend het kan zijn om te ervaren dat, na het wegvallen van alle veiligheid en bedreigingen, er ook een gemeenschappelijke toekomst is. 

In de beelden vinden we de zoektocht naar een nieuwe humane orde waarin de materiële omgeving geen oppositie meer is, maar wezenlijk onderdeel van het bestaan. Een schikken en herschikken in harmonisch samenzijn. In de 12 dagen na de ramp heeft Vellay zich als intermediair verbonden met het lot van vele mensen en zijn beelden vormen het intermediaire substituut die een blijvend rituele functie kunnen vervullen voor iedereen die troost en kracht zoekt bij verwerking van totaal verlies.