Qiangli Liang (1964) is van geboorte Chinees en  exposeert regelmatig in Nederland en China. Hij volgde de Academie voor Beeldende Kunsten in zijn geboorteplaats Guangzhou.

Zijn figuratieve schilderijen volgen wat betreft afbeeldingen twee sporen: enerzijds dat van mensenlevens en anderzijds dat van stillevens. Qua voorstelling lijken het twee verschillende werelden, maar gedacht vanuit een meer metafysisch standpunt gaat het om één en dezelfde wereld waarin de gedachte centreert rondom de essentie van het Stille Leven dat zowel mensen als objecten kan betreffen. Wat betreft de stillevens is de herkomst van de mens evenals het gebruik ervan evident. Ook wat betreft de natuurlijke voortbrengselen, zoals fruit en bloemen, is de symboliek niet ver weg. En anders wel de sensatie van de zintuigelijke indrukken bij het zien van de stillevens. De relaties met de mens, zijn gebruiken en gewoontes is het verhaal. Dankzij, en misschien wel ondanks deze relaties hebben de objecten een eigen ziel met een bijna tastbare individualiteit.

Als het gaat om de schilderijen met afbeeldingen van mensfiguren lijkt het Stille Leven een waarborg voor de individualiteit, los van z'n maatschappelijke context. De essentie lijkt hier te handelen over de niet-materiële werkelijkheid. De relatie met het universum lijkt zich te ontvouwen door een inkeer in zichzelf. Het zijn niet alleen de gesloten ogen die aanleiding geven voor deze analyse, ook de houding en het licht dat  neerdaalt op de figuren versterken deze veronderstelling. De stilte in deze schilderijen maakt de adem hoorbaar en de overgang naar de spirituele wereld zichtbaar.

Dan is er nog de derde weg die de kunstenaar bewandelt bij het uitbeelden van mensfiguren in bronzen beelden. De zwart gepatineerde beelden zijn markante weergaven van de verheffing en de val die het menselijk bestaan kenmerken.

Het is dan ook balanceren op het levenspad en dat is te zien in de beelden. De kunstenaar kan zich vrijheden veroorloven die alleen grote kunstenaars aankunnen. Hoewel de beelden zeer vormvast zijn, stoort de kunstenaar zich niet aan de academische beperkingen die gegeven zijn met de klassieke uitbeelding van de menselijke gestalte. Er zijn bij sommige beelden attributen toegevoegd die ons doet afvragen wat de betekenis ervan kan zijn, overigens zonder twijfel te krijgen over de vraag of het beeldhouwkundig gezien veroorloofd is. Een beetje vervreemding brengt ons hier dichter bij begrip voor de mens en zijn ingevingen die zijn handelen gaandeweg gaan bepalen, of niet.