De beelden van John de Bont en van Catrien van Amstel hebben net als de schilderijen van Toon Kuijpers een lichtvoetige ondertoon. De lichtvoetigheid komt voort uit een vrijzinnige benadering van het onderwerp die los staat van traditionele opvattingen. Door het streven van gelijkenis los te laten kan de nadruk meer komen te liggen op de opzichzelf staande schoonheid van een onderwerp.

Een vrouwfiguur van John de Bont kan sterk afwijken van anatomische correctheid en aandacht vragen voor andere essenties zoals celdeling die de vruchtbaarheid gestalte geeft. In het eikenhouten reliëf "De Kus" zien we twee zoenende mensen waarvan de lippen verbonden zijn als een chromosomenpaar. Beeldhouwkundig gezien is dit een vondst en symboliseert levenslust als drijfveer.

Volgens traditie wordt een koe in de regel weergegeven in klei, brons of steen. Catrien van Amstel heeft daarentegen een andere methode gevonden om deze voor de mens interessante dieren uit te beelden. Zij gebruikt daarvoor o.a. karton en papier en komt zo tot karakteristieke viervoeters. 

Door een tv-programma als Tussen Kunst en Kitsch zijn we massaal meer oog gaan krijgen voor alledaagse gebruiksvoorwerpen waar een bijzondere geschiedenis aankleeft, of die door kundige vakmensen zijn gefabriceerd. Toon Kuijpers heeft als kunstenaar van meet af aan interesse gehad in de voorgeschiedenis van voorwerpen. Een gewoon theekopje, afkomstig van Royal Albert, heeft schilderkunstig gezien eenzelfde soort schoonheid als een gelijmd kopje waarin de breuklijnen nog te zien zijn. 
Een prachtig keramisch vaasje met daarop een geglazuurd bloemetje heeft bijvoorbeeld als titel "Love me tender". De toeschouwer herbeleefd bij het zien de waardering die de kunstenaar heeft voor alledaagse voorwerpen.